ماجرای تکرار یک فاجعه

مشاهدات میدانی اعضا جمعیت امام علی (ع) از جنایات خاموش علیه کودکان، خبر از یک الگوی مشابه و تکرارشونده در وقوع آزار علیه کودکان می‌دهد.

سوالاتی که جامعه باید به آن ها پاسخ دهد این است که چرا مجرمین به این سادگی به کودکان کم سن و سال دسترسی پیدا کرده و موفق می‌شوند با کم‌ترین دردسری آن‌ها را به خلوت خود و محل وقوع آزار بکشانند؟ آموزش‌ندیدن کودکان و خانواده‌ها برای خودمراقبتی چه میزان در وقوع این جنایات موثر است و چه اقداماتی برای حل آن انجام شده است؟

تجربیات و مطالعات داوطلبان جمعیت امام علی (ع) در پیگیری پرونده‌های متعدد کودک‌آزاری در شهرهای مختلف کشور نشان می‌دهد که خانواده‌های کودکان آزار دیده اگر شجاعت تعقیب قضایی متهم را پیدا کنند یا با کمک نهادهای مدنی پای آزارگر را به محکمه بکشانند، باز هم خلاهای اجرایی و قانونی بسیاری پیش رو است. مجازات تجاوز جنسی در قوانین ایران اعدام است و این مجازات سنگین، از سویی خانواده‌ی بزه‌دیده را برای پیگیری قضایی مردد می‌سازد و از سوی دیگر دادرسان را محتاج به ادله‌ای می‌کند که معمولا قابل دستیابی نیست. از این رو، اغلب آزارگران کودکان به مجازات مادون زنا و.. محکوم می‌شوند. مجازات این دسته از مجرمان، تا پیش از تصویب قانون حمایت از اطفال و نوجوانان در سال ۱۳۹۹ گاه محدود به چند صد هزارتومان جزای نقدی و هم‌اکنون نیز مستند به ماده ۱۰ قانون فوق‌الذکر، بسته به نوع آزار و رابطه‌ی آزارگر و آزاردیده، می‌تواند از شش ماه تا پنج سال حبس در پی داشته باشد. متاسفانه این مجازات‌ها الزاما همراه با تدابیر تکمیلی و تبعی برای اصلاح مجرم و حفاظت از بزه‌دیدگان و ترمیم آسیب‌های وارد شده نیستند و این مساله، تکرار وقوع بزه‌دیدگی را محتمل می‌سازد. از سوی دیگر نبود آیین دادرسی ویژه رسیدگی به اینگونه جرائم روند تحقیقات مقدماتی و تعقیب متهمین را با موانع بسیاری مواجه ساخته و بنظر می‌رسد محاکم کیفری نیز در برخورد با این موارد با نوعی از سردرگمی روبرو بوده و فاقد ابزار ویژه برای رسیدگی به این قبیل جرائم می‌باشند.

کمتر کسی به آسیب‌هایی که کودکان آزار دیده تا پایان عمر در روح و روان خود حمل خواهند کرد فکر می‌کند. کسی به دنبال احقاق حقوق خانواده‌هایی که از این افراد آزارگر آسیب دیده و مورد تهدید قرار گرفته‌اند نیست. این جنایتی خاموش علیه کودکانی است که هیچ کجا احساس امنیت نخواهند داشت و معنای پناه بردن به کسی را برای همیشه از یاد می‌برند. جامعه ما می‌تواند بر پایه قانون جایی امن برای کودکان باشد، کودکانی که دلگرم قانونی باشند که حامی آنان است و آزارگرانی که پا به حریم کودکی‌شان بگذارند را به مجازات عم‌لشان می‌رساند.

و در آخر سوالاتی که جامعه مدنی سال‌ها از جامعه و مسئولین پرسیده است و برای یافتن پاسخ آن‌ها همواره در تلاش است:
آیا برنامه‌‌ای برای شناسایی مجرمین پرخطر و محدود کردن دسترسی آن‌ها به فضاهای محل حضور کودکان وجود دارد؟ آیا هنوز اهمیت حمایت‌های روانشناختی، حقوقی و مددکاری از کودکان آزاردیده باید تذکر داده شده و نشنیده گرفته شود؟ آیا وقت آن نرسیده است که مجازات سریع و قاطع مجرم، اولین و تنها پاسخ مسئولین به وقوع این فجایع تلخ نباشد؟