یادداشتی به مناسبت روز جهانی زنان

روز جهانی زنان فرصت مناسبی برای گفتن از زنانی‌است که در اغلب روزها، تیتر اصلی رسانه‌ها هستند اما شوربختانه بیشتر این خبرها شادی‌آور نیست!

دختربچه‌ای ۱۱ ساله که با مجبور شدن به کودک‌همسری پا به دنیای بزرگسالان می‌گذارد، زنانی که بر اثر خشونت خانگی حامل آسیب‌های دیدنی و نادیدنیِ بسیار می‌شوند، زنانی که ناموس دیگری دانسته می‌شوند و به‌خاطر تعصبات و انگ‌ها کشته می‌شوند؛ گاهی به دست خود و گاهی به دست دیگری.

زنانی که اگر خوش‌شانس باشند به عنوان نوکی از این کوه یخ دیده می‌شوند و مدتی صفحات روزنامه‌ها را داغ می‌کنند و بعد فراموش می‌شوند تا خبری از فاجعه‌ی بعدی…

برای کمتر شدن این فجایع لازم است که صدای واقعی زنان، همیشه شنیده شود، رنج‌ها و آزارها و خشونت‌هایی که می‌بینند دیده شود، قوانین حمایتی‌ و واقعی متناسب با جامعه، تصویب شوند و به اجرا درآیند. و برای آگاهی از حقوق زنان به زنان و البته به مردان‌ِ جامعه آموزش صحیح داده شود.

متاسفانه سال‌هاست که عزمی جدی برای حل آسیب‌های زنان از سوی مسئولین دیده نشده، سال‌هاست که زنان چشم انتظار تصویب لایحه‌ای هستند که شاید قدمی رو به جلو برای حمایت از آنان باشد گرچه که به اجرایی بودن آن هم امید چندانی ندارند.

فعالین حوزه‌ی زنان و کودکان نیز هر زمان که از رنج‌ها می‌گویند تا جامعه را آگاه کرده و برای بهبود وضع‌ زنان به حرکت درآورند، تیغ اتهامِ سیاه‌نمایی را بالای سرشان می‌بینند.

جمعیت امام علی (ع) سالیانی‌ است که در محلات حاشیه‌، درکنار زنان ساکن در محروم‌ترین نقاط کشور بوده و از نزدیک شاهد فقر، اعتیاد، خشونت‌های ناشی از اعتیاد، خشونت‌های روانی، تعصبات شدید قومی که به زنان آسیب می‌رساند و… بوده است. بسیاری از زنانی که هر روزه در محلات حاشیه می‌بینیم به دلیل بیکاری، فقر و یا اعتیاد همسر مجبورند بار سنگین معیشت خانواده را به تنهایی یا با کمک فرزندان به دوش بکشند… جمعیت در خانه‌های ایرانی خود و به‌ویژه در خانه‌های اشتغال سعی در توانمندساختن این زنان داشته است.

امروز همچون همیشه خواستار حمایت و احقاق حقوق زنان به منظور توانمندی زنان هستیم که توانمندی‌‌شان توانمندی یک خانواده و به طبع توانمندی جامعه خواهد بود.