روز دانشجو

قلب تپنده و سیل خروشانِ عواطف ناب، روح بی‌آلایش، تکیه بر علم و آگاهی، سیمای پرسشگر و صدایی که از درک نابرابری‌ها به لرزه می‌افتد و سودای آبادی و عدالت و آزادی را در سر می‌پروراند، از آن جمله نشانه‌های دوران دانشجویی است که اگر دوام یابد و به خویِ ثابت و منش فرد مبدل شود، از او یک مصلح اجتماعی می‌سازد.

هر چند مضیقه‌ها و مصائب این روزگار، دانشجویان را تعلیم دهد که اجتماع را به حال خود رها کنند و به خود مشغول و از عالم فارغ باشند، حتی اگر موفق شوند چنین کنند، باز هم این علائم روشنِ انسانیت، از چهره و ضمیر این قشر تحصیلکرده پاک‌شدنی نیست. حتی می‌توانی جدال درونیِ پرتلاطم آنها را بر سر خودپرستی و دگرخواهی، به وضوح در خطوط چهره‌شان شناسایی کنی.

ربع قرن پیش، جمعیت امام علی(ع)، فعالیت خود را در دانشگاه آغاز کرد تا از میلِ نیرومند دانشجویان برای اصلاح و بهبود، در مسیر خدمت به محروم‌ترین و مغفول‌ترین اقشار جامعه کمک بگیرد.

جمعیت تلاش کرد مسائل فراموش شده حاشیه‌نشینان را بر موجِ بلندِ همتِ فرهیخته‌ترین جوانان ایران بنشاند و به متن آورد و از درد و داغ آنها بگوید و پرسشگری کند و مطالبه کند و در پی راهکار باشد و به جای نظاره کردن، به سخت‌ترین موقعیت‌ها ورود کند و در میانه خرابه‌ها، کمر به ساختن ببندد و در شناخت و حل مسائل بغرنج اجتماع، پیشتاز و پیشرو و الگوی دیگران باشد.

امروز هم باور داریم، پیوند زدن ایام دانشجویی به فعالیت داوطلبانه در حوزه مسائل اجتماعی، راهکاری است که دیر یا زود برای پایان بخشیدن به بحران‌هایی چون فقر، اعتیاد، خشونت و بزه، باید مدنظر قرار داد؛ زیرا هیچ بیماری‌ای بدون علت‌یابی، درمان نمی‌شود و علت‌یابی بدون پرسشگری محقق نمی‌گردد و پرسشگری و مطالبه‌گری، بارزترین ویژگی دانشجویان است؛ ویژگی‌ ارزشمندی که اگر تخریب شود و به حاشیه رود، همواره در چرخه تکرارِ مسائل مهیب باقی خواهیم ماند و هر قدر هم ماهی دهیم یا حتی ماهیگیری تدریس کنیم، جز مُسکِّن دادن و التیام‌های موقت، کاری در حق دردمندان نکرده‌ایم.

مبارک باد این روز به تمام دانشجویانی که دل در گروی این آب و خاک دارند.