امروز روز ملی کودک است. بهانه‌ای تا کودکی‌های جهانمان و روزگاری که می‌گذرانند را مرور کنیم.
بهانه‌ای تا دوباره نگاهی کنیم به وضعیتی که کودکان در دنیای امروز دارند و ما هر کدام به نوعی در شکل گیری این وضعیت سهیم هستیم.

در جهان ما کودکی هایی در کمپ‌های پناهندگان سپری می‌شود. در اردوگاه آوارگان جنگی، در میادین جنگ بزرگترها، در خیابانها، کارگاه های نمور و…. کودکان بسیاری در دنیای امروز که با سرعتی جنون آمیز به پیش می‌رود، استثمار و فراموش می‌شوند. کودکانی که زیر بار سنگین زندگی و نگاه سنگین‌تر مردم شهر کمری خمیده پیدا کرده‌اند.

امروز شاید بهانه خوبی باشد برای مرور رنج‌هایی که کودکان جهان ما با آن دست به گریبانند.

از کودکی که در روستایی دور در بلوچستان سهمی از برنامه ریزی های آموزشی و بهداشتی ندارد تا کودکی که در خیابانی در مرکز پایتخت، کودکی‌اش به حراج می‌رود و حتی نگاه مهربانی را تجربه نمی کند. از کودکی در روستایی غربی که فقر باعث خودکشی او می‌شود تا دختری در شمال که تمام آرزوهایش با داسی به دست پدر درو می شود!

از کودکان بسیاری که آوارگی به امید آینده ای بهتر، سهمشان از تمام دنیا شده تا آنها که صبح را با گلوله به شب می رسانند.

بدبینانه نیست اگر بگوییم جهان امروز ما روی خوش به کودکان نشان نمی دهد. آنها در هر گوشه این کره خاکی به شکلی فراموشی و آزار و رنج را تجربه می کنند.

بزرگترهای دنیا امروز را روز کودک نام نهادند تا بهانه ای باشد برای مرور این ماجراها که کودکان جهان تجربه می کنند! جهانی که میزان خشونت در آن هر روز در حال افزایش است. و کودکان نخستین قربانیان این خشونتها هستند.

معلم ما که این روزها در بازداشت به سر می برد و حتی از بخشیدن مهر پدری به فرزندان خود نیز محروم است، همواره تاکید می کند: «کشور من، کودکانند. کشور و سرزمین من، سرزمین ایران و عراق و افغانستان نیست. سرزمین من، کودکان هستند».

شارمین میمندی نژاد می‌گوید: «برای من کودکان مثل یک مفهوم مقدس هستند. به همین دلیل در مذهب فکری‌ام علاقه ندارم یک کودک را در شرایط بد ببینم. ببینم که کار می‌کند. مورد تعرض قرار می‌گیرد. گریه می‌کند و…» و مهمترین رسالت جمعیت امام علی هم بر پایه همین نگاه تعریف شده است: « رسیدن به جهانی استوار بر پایه عدالت و صلح با نگاه ویژه به افراد آسیب پذیر به ویژه کودکان»

امروز روز جهانی کودک است و مجالی که به کودکان و کودکی های فراموش شده جهانمان بیندیشیم. کودکان سفیران معصوم صلح در دنیا هستند، اما خشونت روز افزون ما آنها را تبدیل به نخستین قربانیان خشم و کینه دنیای بزرگترها کرده است.

کودکان را دریابیم. صلح را دریابیم. از کینه و خشم جز نفرت و آتش جنگ برنمی خیزد.