اما امان از این جمعیت امام علی (ع) که رنگ بعضی واژه‌ها را برای آدم عوض می‌کند. جمعیت وقتی کلمه «ایران» را می‌شنود، استان سرسبز مازندارن، البرز قد افراشته در دل خود و محله کنار شهرک فرهنگیان در ساری را به یاد می‌آورد که گویی آرش کمانگیر هم تیرش به اینجا نرسیده و همچنان فراموش شده مانده است. تبریز با هوای خنک و دلپذیرش و ایل گلی باصفا برای خیلی‌ها سرشار از خاطرات خوب و به یاد ماندنی است؛ اما برای جمعیت با یک خاطره نه چندان شیرین همراه است. کوچه گردان ۸۰، دامنه کوه عون بن علی، پاسی از نیمه شب گذشته و وانتی پر از مایحتاج غذایی برای توزیع به منطقه وارد می‌شود؛ به آنی کلیه اهالی به کنار ماشین می‌ریزند و آذوقه‌ها را کشان کشان از ماشین به سمت خانه‌های‌شان می‌کشند و در چند ثانیه وانت خالی می‌شود.

«ایران»؛ این بار کرمانشاهان، کوه بیستون و فرهاد کوه کن را به یاد می‌آوریم که آوازه تیشه‌اش مدت‌ها است از بیستون نیامده و گویی به خواب شیرین فرو رفته است. یادم می‌آید که در کرمانشاه، کودکی بود به نام فرهاد که یک بسته زعفران را ارزان به ما فروخت. بعداْ فهمیدیم که ریشه‌های جاروی رنگ شده بوده است! کودکان محله جعفرآباد کرمانشاه را به یاد می‌آوریم؛ جعفرآباد، آخر دنیا.

اصفهان، نصف جهان را به یادم می‌آورد. به راستی که با دیدن بچه‌های پابرهنه حصّه، جهان آدم نصف می‌شود. مشهد، شهر گنبد طلایی و ضامن آهو با یک ضریح پر از پول در وسط که عشاق بسیاری را از اقصی نقاط ایران و جهان به خود می‌خواند. شاید بعد از انداختن این پول به داخل ضریح، سری هم به کبابی‌های شاندیز زده باشید. اما یادمان باشد که بچه های محله قلعه ساختمان و قلعه خیابان، ریالی از این پول‌های ریخته شده در ضریح سهمی نبرده‌اند.

«خوشا شیراز و وضع بی مثالش   خداوندا نگهدار از زوالش» این فالی بود که کودک فال فروش شیرازی به من فروخت، خانه‌شان در خیابان سعدی بود. همان سعدی که گفته: «من از بینوایی، نیَِم روی زرد   غم بی نوایان رُخم زرد کرد» یاد کپرهای خیرآباد، پشت ساحل زیبای عمان در جاسک؛ و آن کودک ۸ ماهه که از شدت سوء تغذیه به نظر ۴ ماهه می‌آمد، می‌افتم با آن سر بزرگ و استخوان‌های بیرون زده‌اش. یادم هست که مادرش می‌گفت: «هر از چندگاه، سیبی یا برنجی بهش میدم» و باز یاد ظریفه، آن دختر ۹ ساله با چشمان میشی، می‌افتم که مادر و پدرش در ازاء گرفتن کلید یک پراید، او را به عقد مردی ۵۶ ساله درآورده بودند.

از شهر رستم هم کمی یاد کنیم. اگر پهلوان افسانه‌ای ایران، روستاهای مرزی زابلستان را می‌دید، چه می‌کرد؟ و یا کودکان شوطی را که سهراب قصه‌اند و قربانی نقل و انتقال قاچاق توسط پدران‌شان به این طرف و آن طرف مرز شده‌اند. یا کودکانی با موهای خرمایی رنگ و چهره‌های تکیده‌شان که در بیغوله‌ای به نام خانه، نشان از سوء تغذیه شدید دارند و مطمئناْ هرگز نام فردوسی و رستم و سهراب را نخواهند شنید و هرگز با فریدون و کاوه آهنگر سر و کاری نخواهند داشت.

اگر بخواهیم کلیه مکان‌هایی که در این سال‌ها دیده‌ایم و جانمان را به درد آورده است بشماریم، شاید مثنوی هفتاد من بشود؛ زیرا که از گیلان غرب تا رامهرمز، از اندیشمک و اهواز تا کرمان، از جیرفت تا ایرانشهر و مشهد تا آذربایجان و…، همه و همه خاطره انگیزند برای ما و هزاران نقطه دیگر که هر یک قصه خودش را دارد.

این ویژگی خانه ما است. خانه‌ای که هر گوشه‌اش را می‌بینی، در زیر نمای فاخر و زیبایش، مشکلاتی زیربنایی دارد. با ثروت بس سرشارتر در چشمان کودکانش. از کل ثروت این سرزمین اگر بشود معصومیت چشمان کودکان محروم و فقر زده‌اش مال ما باشد، به راستی که چه ثروتمندیم. برای همین امسال مهمترین هدف مان را گسترش جمعیت در شهرها و روستاهای محروم ایران قرار دادیم و می‌خواهیم عشق‌مان را در وجب به وجب این خاک، با نگاهی عقلانی و تخصصی گره زده و گنج‌های نهفته عشق، در دل کودکان محرومش، را استخراج کنیم. شما را هم صدا می‌کنند، گوش کنید…

زهرا رحیمی، مدیر عامل و از اعضای هیئت موسس جمعیت امام علی