صبح روز چهارشنبه ۱۰ مرداد ۹۷ خانه‌های مهاجرین اطراف تهران با لودر تخریب شد!

در مواجهه با مهاجرین غیرقانونی هر از چندی شاهد اجرای طرح‌های ضربتی و نامتعارف هستیم که هیچ‌یک از این طرح‌ها در بازگرداندن دائمی این افراد به کشور خود موفق نبوده‌اند. طرح‌هایی تحت عنوان اخراج و یا رد مرز مهاجرین غیرمجاز که ناکارآمدی و نتایج منفی آن به وضوح دیده می‌شود، بارها و بارها طی این سال‌ها تکرار شده‌اند و هربار مهاجرین به اشکال مختلف و با پرداخت مبالغی هنگفت به قاچاقچیان انسان، دوباره از مرز عبور کرده و به محل زندگی خود در ایران بازگشته‌اند. این در حالیست که یکی از راه‌های موثر برای جلوگیری از مهاجرت غیرقانونی، کنترل مرزهای کشور می‌باشد که به درستی صورت نمی‌گیرد.

متاسفانه در سحرگاه دهم مرداد ماه سال جاری مامورین نیروی انتظامی بنا به دستور وزارت کشور به صورت ناگهانی و بدون اخطار قبلی مبنی بر خروج این افراد از کشور، اقدام به تخریب خانه‌های عده‌ای از مهاجرین پاکستانی ساکن در اطراف تهران کرده و علاوه بر دستگیری تعداد زیادی از آنها اموال و وسایل زندگی ایشان را نیز ضبط نموده و هر آنچه که باقی مانده را تخریب کردند.
تصویری که از این اقدام به جا مانده بود بیشتر به تصویری از یک انفجار یا یک زمین‌لرزه‌ی مهیب می‌نمود تا به اخراج عده‌ای مهاجر از کشور.

لازم به توضیح است که این افراد به طور میانگین از ۳۰ سال گذشته و به صورت غیرمجاز به ایران مهاجرت کرده و در طول این سال‌ها به عنوان نیروی کار ارزان و بدون هیچ تسهیلاتی در زمین‌های کشاورزی اطراف شهر ری و کهریزک مشغول به کار بوده‌اند و در بدترین وضعیت بهداشتی و معیشتی روزگار گذرانده‌اند. کودکان این مهاجرین نیز از حق تحصیل، فارغ از مهاجر قانونی یا غیرقانونی بودن، که متعلق به همه‌ی کودکان است، محروم بوده‌اند. این در حالیست که کشورمان در سطحی از پتانسیل است که در صورت شکوفایی این مرزوبوم می‌تواند محل احیای مهاجرینی که در کشور خودشان دچار آسیب شده‌اند، باشد.

با در نظر گرفتن قوانین و اتفاقات رخ داده در این مورد سوال اساسی این است که رفتار انسانی و برخورد صحیح و توام با رافت چه جایگاهی دارد؟ آیا ایجاد رعب و وحشت و تعقیب زنان و کودکان، غارت اموال آنها، بی‌حرمتی و رفتاری غیرانسانی با آنها نیز از راه‌های اخراج مهاجرین غیرمجاز محسوب می شود؟ در حالی‌که در کشور نه تنها موقعیت زندگی مناسبی برای این مهاجرین مهیا نمی‌شود، بلکه برخی از آنها به معضلات بیشتری پیش از مهاجرت دچار می‌گردند.

در شرایطی که رفتار غیرانسانی دولت آمریکا علیه مهاجرین را به شدت نقد می‌کنیم و در رسانه‌ها و فضاهای عمومی شهری، رفتار ناعادلانه با مهاجرین آمریکا را به نمایش گذاشته و مورد بحث قرار می‌دهیم، چگونه می‌توان چنین برخوردهایی با زنان و کودکان مهاجر را توجیه کرد.

سوال دیگر این است که اگر چنین برنامه‌ای برای رد مرز مهاجرین وجود داشته، چرا این برنامه در وضعیت فعلی کشورمان عملی شده؟ در وضعیتی که مردم کشورمان با مشکلات اقتصادی جدی روبرو هستند، روز به روز فقیرتر می‌شوند و نگران سیر کردن شکم خودشان هستند و امکان همدردی با حقوق انسانی سایرین در آن‌ها کمرنگ‌تر است. آیا چنین شرایطی برای اجرای چنین طرح‌هایی مساعد است؟ یا آیا این‌طور القا می‌شود که مسئول گرفتاری‌های مردم ایران این عده مهاجرین هستند و مسئولین نیز با این اقدام در حال کنترل شرایطند؟

هیچکس حضور بیگانگان بی‌مروتی که با ربودن آرام و آسایش از دل یک ملت زیست می‌کنند و سرمایه‌های یک سرزمین را به تاراج می‌برند، نمی‌پسندد؛ اما روشن است مهاجرینی که این روزها با رفتاری عجیب، آواره و رانده شده‌اند، از این دسته نیستند و نگاهی کوتاه به خرابه‌های خانه‌ها و اثاثیه‌شان و آشنایی مختصر با این خانواده‌ها، بر ما معلوم می‌سازد که سال‌ها حضورشان در این ملک جز محرومیت، نصیبی به آنها نرسانده.