این یک بیانیه نیست

🔹این روزها خیلی‌ها بیانیه نوشته‌اند.
بیانیه‌هایی که علی‌رغم محتواهای متعددشان اعم از درخواست آب برای خوزستان، محکوم کردن سرکوب، درخواست برای حفظ حقوق غیرنظامیان و عدم برخورد مسلحانه با آنها در کل یک هدف را دنبال می‌کند، ابراز همدلی با بخشی از مردم کشورمان که در شرایط سختی به سر می‌برند و عدم شریک جرم بودن در وقایع.

🔹 آنقدر تشکل‌ها را تحت فشار گذاشته‌اند و برایشان آینه عبرت ساخته‌اند که در دادن یا ندادن همین بیانیه‌های نصفه نیمه هم تردید می‌کنیم و فکر می‌کنیم با انتشار آن وظیفه میهنی و انسانی‌مان را به انجام رساندیم.

🔹مردمی ناراحت‌اند، بیانیه می‌دهند، در شبکه‌های اجتماعی واکنش نشان می‌دهند و مردمی در رنج‌اند و رنج‌ها و بی‌توجهی‌های مستمر، آنها را به سطح خیابان کشانده اما یک بن بست وجود دارد، به همان دلیل که مطالبات نمی‌تواند به صورت مدنی و با واسطه‌گری و کنشگری تشکل‌های فعال در حوزه‌های مربوطه طرح شود، صحبت‌های کف خیابان نیز شنیده نمی‌شود و این سوال در ذهن می‌ماند که آیا موضع گیری‌ها و حرکت‌هایی که صرفا از روی احساسِ ناچاری و همدردی صورت می‌گیرد دردی را دوا خواهد کرد؟

🔹 قطعا اگر قرار باشد چرخ بر همین منوال بچرخد جواب منفی است. آنچه کارشناسان و جامعه شناسان مدت مدیدی از آن سخن می‌گویند همین انسداد اجتماعی است که گفته می‌شود زمینه ساز فروپاشی اجتماعی می‌شود.

🔹 در حالی که مطالبات ساکنان خوزستان و سایر استان‌ها صرفا معیشتی و صنفی است؛ بهترین راهکار، تشکل‌مند ساختن مطالبات و پیگیری شفاف آنها بدون تهدیدهای امنیتی و با نظارت نهادهای مردمی تا حصول به مطالبات مردمی است که در کوتاه مدت حل مشکلات حاد آنها و در دراز مدت توسعه منطقه‌ای و رفاه را به ارمغان بیاورد.

🔹 اما با رویکرد کنونی که بگیر و ببند تشکل‌های اجتماعی و جایگزین سازی آنان با تشکل‌های شبه مردمی با كاركرد سرپوش گذاری صرفا خیریه‌ای و انجام وظایف دولت در اشل خُرد در اولويت قرار گرفته، بدون شک مسير كنشگرى مدنی با موانع و تنگناهای بسیاری مواجه است.

🔹 قطعا شنیدن صدای مردم و خواسته‌های به حق آنها و اعتبار بخشی به صنوف و تشکل‌های مدافع مردم و همينطور اعتماد به مردم به جای رفتارهای شکاکانه و سرکوبگر، اگر هر چه زودتر رخ دهد راه را بر هزینه‌های بیشتر که بر کل کشور تحمیل می‌شود می‌بندد.