پاسخ این سوال نیز مانند بسیاری از سوالات اجتماعی، این است که «بستگی دارد».

بستگی دارد به این که این اقدام سقف اقدامات شما باشد یا کف آن؟

بستگی دارد به این که آیا در وضعیت مصالحه با محرومیت‌ها و آزارهایی که کودکان متحمل می‌شوند قرار داریم یا در وضعیت مقابله؟

بستگی دارد به این که آیا صرفا دنبال مُسَکِّن هستیم یا دنبال درمان ریشه‌ای هم می‌رویم؟

بستگی دارد به این که آیا یک بار در سال شو اجرا می کنیم یا این روند تشویق کودکان به ورزش و دویدن برای فراهم کردن زیرساخت‌ها و امکانات ورزشی، در طول سال تداوم دارد؟

بستگی دارد به این که آیا ورزش برای ما اصل است یا بهانه؟

قطعا لیگ پرشین از ابتدای شکل گیری، به دنبال ایجاد فضای رقابتی سالم، انگیزه‌بخشی بیشتر و پدید آوردن امکانی برای بروز و ظهور استعدادها، برای کودکانی بوده که از بدو تولد، جبر زندگی و به خصوص شرایط معیشتی خانواده‌هایشان، امکان هر گونه پرداختن به خود و استعدادهای خود و دیده شدن را از آنان سلب نموده است. کودکانی که علی رغم شرایط سخت زندگی، فوتبال و ورزش را دوست دارند و به هر قیمتی شده، وقتی برای شرکت در تمرین‌های مستمر طول سال ذخیره می‌کنند و خود را برای رقابت‌ها آماده می‌سازند.

گرچه طرح مسائل کودکان و به خصوص کودکانی که ناگزیرند بخشی از زندگی خود را برای گردیدن چرخ زندگی کار کنند. تجربه برگزاری چند ساله لیگ پرشین نشان داده که حضور در این فضا، نه تنها کودکان را در برابر آسیب‌های اجتماعی محافظت نموده و هویت جدیدی به آنان بخشیده، بلکه در بسیاری از موارد، بستر و بهانه‌ای جهت طرح حادترین مسائل کودکان، به خصوص کودکان کار فراهم آورده و الگویی برای گسترش ورزش در مناطق محروم ایجاد نموده است.

کودکان زیادی از بودن در این لیگ کسب امید و ارزش نموده اند و اگر روش ما نشستن پشت میز و نقد همه تلاش‌ها نباشد، قطعا برداشتن گام در جهت بهبود جسمی و روحی کودکان را به برنداشتن هیچ گامی در این زمینه ترجیح خواهیم داد و این تبعیض مثبت را تقویت خواهیم کرد و سعی خواهیم نمود با محتواسازی مناسب محرومیت‌های کودکان و حقوق فراموش‌شده‌شان را میط در حین انجام بازی ها به جامعه گوشزد نماییم.