بهت، این بهت سنگین!

یادداشت همایون امامی، از چهره‌های برجسته در عرصه‌ی مستندسازی، برای شارمین میمندی نژاد، کتایون افرازه و مرتضی کی‌منش (که حالا ۴ روز است در بازداشت به سر می‌برند.)

بهت، این بهت سنگین!
مبهوتم شارمین، شارمین میمندی‌نژاد، یار و یاور بی‌ریای کودکان کار و خیابان. مبهوتم. قرار بود قدر ببینی و بر صدر بنشینی. هم تو و هم دیگر بچه‌های عاشق جمعیت امام علی. هم هنرمند بودی و قلمی داشتی و تئاتر خوانده بودی و هم یار و یاور کودکان کار و خیابان بودی و ظرف بیست سال کاری کرده بودید کارستان. در تمامی سوانح حضور فعال داشتید؛ از سیل و زلزله گرفته تا آوار و طوفان و کولاک و حوادث اجتماعی. چند نفر از جوانان هجده ساله را از بالای چوبه‌ی دار به پایین کشیدید قبل از سفت شدن گره‌ی طناب؟ خانه‌علم‌هایی که بنا کردید و با اشتغال‌زایی برای مادران، کودکانشان را از فال حافظ فروشی و بزه و هزار و یک تهدید خیابانی دیگر نجات دادید. چقدر معتاد را از پل عافیت گذراندی و به یک پاکی با ثبات رساندید و چه خانواده‌هایی را که از فروپاشی نجات دادی و حالا ….. در بند؟

بگذار از کتایون و مرتضی هم بگویم که صمیمانه و با شور و شوق فراوان وقتی برایم از شادی آن کودک خیابان که چهره‌ی لیگ (فوتبال) جمعیت امام علی شده بود حرف می‌زدند تمام وجودشان شاد می‌شد و می‌خندید؛ یا آن وقت را بگو که رفته بودید رضایت یک جوان هجده ساله زیر تیغ را بگیرید که اولیا دم با سنگ و چوب و چماق دنبالتان کرده بودند! سر و دست کدامتان شکسته بود را حالا یادم نیست. از تلاش پیگیرتان برای گذراندن قانونی در ممانعت از کودک‌مادری بگویم یا از برگزاری لیگ فوتبال و احیای هویت و شخصیت لگد شده‌ی کودکان کار و خیابان… و حالا این اتهام؟ کی باور می‌کند؟

شارمین، کتایون و مرتضی عزیز من و همه‌ی بچه‌های سی خانه علم جمعیت امام علی از تهران و سراسر ایران، با تمام بچه‌های کار و خیابان میدان شوش و لب خط و خزانه و خاوران و خاک سفید و دروازه غار و قرچک و… بی‌صبرانه آزادی‌تان را منتظریم.
این وصله‌ها هرگز به شما نمی‌چسبد.