به بهانه‌ی روز جهانی بشردوستی و عکاسی

چند عکس از لیگ پرشین جمعیت امام علی

۱۹ آگوست ۱۸۳۹ میلادی؛ پاریس، رونمایی یک اختراع…

۱۹ آگوست سال ۲۰۰۳ میلادی؛ بغداد، انفجار بمب…

شاید از چنین روزی در ۱۸۳۹ که د‌اگر و شریکش(فرزند نیس، عکاس اولین عکس بشر) در گردهمایی‌ در پاریس کشف خویش را معرفی کردند و این نخستین رونمایی عکاسی برای مردمان بود تا در همین روز در ۲۰۰۳ که در بمب‌گذاری مقر سازمان ملل در بغداد ۲۱ نفر از کارمندان ازجمله نماینده‌ی ویژه آن «سرجیو ویرا دِ ملو» کشته شدند، کسی گمان بر تقارن دو مناسبت جهانی در این روز را نمی‌برد؛ روز انسان‌دوستی و  روز عکاسی؛

و چه بهتر از همراهی این دو که بیش از هر چیز دیگر می‌توانند مکمل هم باشند برای نمایش آلام و دردهای بشر و راهی برای تسکین و التیام آنان به دست همدیگر و انسانیتی که لازمه‌ی زندگی بشریت است.

اما این دو روز مهم، آغاز راهی بودند برای به رسمیت شناختن روز عکاسی توسط انجمن‌های عکاسی در امریکا و هند و دیگر کشورها و انتخاب روز بشردوستی در ۲۰۰۹ میلادی توسط سازمان ملل برای اختصاص دادن به کارهای انسان‌دوستانه و انسان‌های بشردوستی که در سراسر جهان برای یاری هم‌نوع خویش حتی از جان خود نیز  مضایقه نمی‌کنند.

شاید اگر تاریخ را ورقی بزنیم با بی‌شمار آدم‌هایی روبرو خواهیم شد که از جان و مال و خانواده‌ی خویش نیز در راه انسانیت با فداکاری روح و جانی تازه به انسانی دیگر بخشیده‌اند.

شاید در مثالی بهتر برای ایران، انجمن‌ها و سازمان‌های مردم نهادی قرار دارند که بدون هیچ پشتوانه‌ی مالی و معنوی فقط به نیروی باور داوطلبان خود در تمامی بحران‌های موجود تلاش کردند تا زخمی را مرهم باشند و چه بسا که با کوته‌بینی و دشمنی‌های بسیار نیز در این راه روبرو شده و باز دست از تلاش انسانی خویش برنداشتند.

و اما شاید هیچ سندی به اندازه عکس‌ها در طول تاریخ، نشانگر انسان‌های بشردوست و فعالیت‌های آنان نبوده است. عکس‌هایی که از زیبایی‌های زندگی و انسانیت بشر سخن دارد. همان عکس‌هایی که با مشقت‌های فراوان در دل جنگ‌ها، بحران‌ها و مصیبت‌ها یادآور آنند که هنوز می‌توان به انسانیت امیدوار بود.

چه بسیار بسیار عکس‌هایی که تلخی گزنده‌ی ‌معضلات اجتماعی را به ما گوشزد کرده و روایتگر مردمان بی‌پناهی هستند که گرفتار و نیازمند کمک‌ هستند

و در این بین عکاسانی که دغدغه‌شان نمایش دردها و رنج‌های مردمان است تا شاید با آثارشان تاثیری در زندگی آنان و نگرش کل جامعه به عنوان مخاطب بگذارند.

عکاسانی که همچنان در تامین امنیت مالی و جانی و حمایت معنوی حرفه پرمخاطره‌ی خویش با مشکل روبرو هستند؛ اما باورمندانه به رسالت خویش ادامه می‌دهند.

‌ شاید این روز ورای تبریک ساده به انسان‌های دغدغه‌مند و انسان‌دوست روزی باشد برای باور آنکه هنوز می‌توان انسانیت را در جهان جاری کرد؛ حتی با دستی خالی اما پر امید…