به مناسبت روز جهانی معلم

به مناسبت روز جهانی معلم

۱۴ مهر ۱۳۹۹

درس را دقیقا از کجا شروع کردی؟ از کنار تخت کودکی که با سرطان پنجه در پنجه بود یا از کنار قامت خسته کودکی در چهارراه روزمرگی های ما؟ کتاب درسی ات کدام بود؟ چشمان پر اشک کودکی که از سوء تغذیه به تنگ آمده بود یا دستان لرزان مادری که می خواست شرمنده آینده فرزندانش نباشد؟ کلاس درست کجا بود؟ گودهای پر از درد دروازه غار یا پاتوق های پر دود و هیاهوی فرحزاد؟

انگار تمام رنج هایی که فریادشان می زدی از ازل در گوش تاریخ پیچیده بود و حالا پژواکش به گوش ما می رسید. همان روزهایی که محمد و عیسی و موسی و ابراهیم، معلمان بزرگ تاریخ انگشت اشارت خود به سمت رنج دیدگان گرفتند و سهم کودکان را از روزگار خودخواهی ها و فراموشی ها یادآور شدند. انگار این کلاس درس برپا بود تا روزی که علی کیسه بر دوش گرفت و رفت تا درس را دوباره تکرار کند. رفت که بگوید: «مبادا کودکان را گاه سیر و گاه گرسنه بگذارید» تا رسید به بزرگان دیگر و حالا نوبت توست که به تاسی از علی و تمام گذشتگانش درس را دوباره مرور کنی و کودکان رنج دیده را به رخ تمام فراموشی های ما بکشی: «اگر در جامعه‌ای دانشگاه رفتی و پایین دانشگاه بچه‌هایی در حال سوختن بودند، علم آن دانشگاه به درد نمی‌خورد. دانشگاهی بساز و درس بده که کودک سرزمینت در آن نسوزد»

تو برای ذهن های بیدار و مشتاقِ بیداریِ جامعه از رنج کودکان درگیر اعتیاد گفتی، همان‌ها که سال‌ها انکار می‌شدند و حضورشان میان تمام عددها گم بود. تو از رنج دخترانی گفتی که به معامله بزرگ‌ترهای افیون‌زده‌شان، در کودکی به اجبار تن به ازدواجی ناخواسته می‌دادند. تو کلاسی داشتی که نیمکت‌هایش زیر کپرهای سیستان و بلوچستان بود. درست کنار نگاه پر سوال کودکانی که هیچ کس جوابی برای سوالشان ندارد: «چرا سهم ما از دنیا این است؟» کتاب درس تو کلامی است که از زبان کودکی رنجور بر تخت بیماری بیان می شود. تو معلم ما هستی که راه انسانیت را از میان غوغای روزمرگی نشانمان دادی.

حالا در میان اینهمه رنج مردمان شهر، رنج دیگری را به دلمان گرفته ایم. رنج نبودنت، دوری‌ات، اسارتت به دست ظلمی که هیچ نمی داند از لطف حضورت. و دیگرانی هر روز به بار این رنج می‌افزایند. آن‌ها که صدایت را نشنیدند و نخواستند که بشنوند. ولی ما این سوی دیوارها هنوز ایستاده ایم و توصیه ات را مرور می کنیم: «امید داشته باشید به تغییر» امید داریم حتی در سیاه ترین لحظات این روزگار.

هرچند هر روز، روز توست که چراغ به دستمان دادی تا آن چه یافت می نشود را در این شهر جست و جو کنیم، اما بهانه ای است امروز تا بگوییم: «روزت مبارک معلم ما»

۱۳ مهر ۱۳۹۸

۵ اکتبر از سوی یونسکو روز جهانی معلم نام‌گذاری شده است تا بزرگ‌داشت و تقدیر برای معلمان در سراسر جهان باشد و البته رسیدگی به مشکلات آنان.

معلمان یکی از حیاتی‌ترین مسئولیت‌های جامعه را به دوش می‌کشند و آن تعلیم و تربیت نسل آینده‌ی جامعه است. به همین علت به‌جاست که رسیدگی به وضعیت زندگی آنان در اولویت سیاست‌گذاری‌های کلان باشد. کشورهایی که قصد سرمایه‌گذاری برای آینده‌ی بهتر را دارند در بودجه‌ریزی برای آموزش و پرورش و معیشت و مشکلات معلمان، سهم به‌سزایی را درنظر می‌گیرند.

شعار امسال یونسکو برای روز جهانی معلم، «معلمان جوان، آینده‌ی این حرفه‌اند.» از اهمیت سرمایه‌گذاری در این حرفه برای نسل‌های آینده می‌گوید.

در این روز جا دارد از معلم فداکار، حمیدرضا کنگوزهی، یاد کنیم که در یکی از محروم‌ترین نقاط مرزی در استان سیستان و بلوچستان، برای حفظ جان دانش‌آموزان در ریزش دیوار مدرسه، جان خود را فدا کرد؛ که البته اگر بودجه و امکانات مناسب برای مدرسه دیده شده بود این معلم فداکار می‌توانست هم‌چنان به تربیت کودکان بپردازد.

هم‌چنین این روز را به همه‌ی معلمان داوطلب خانه‌های ایرانی جمعیت امام علی، که عاشقانه در کنار کودکان این سرزمین ایستاده‌اند، تبریک می‌گوییم.

عکس از معلم و شاگرد در خانه ایرانی فرحزاد جمعیت امام علی: