سمن ها روزنه ی امید جامعه

طناز احمدزاده

اتفاق اخیری که گریبان جمعیت امام علی را گرفت نه تنها فعالین اجتماعی را بلکه اکثر افراد جامعه علی الخصوص قشر فرودست را ازرده خاطر کرد. در روزگاری که مردم با مرگ ناشی از کرونا و جوانب مختلف آن دسته و پنجه نرم میکنند این اخبار باعث افزودن رنجی به دردهای طاقت فرسای این روزهاست. نقش جامعه ی مدنی و سازمان های مردم نهاد در هیچ یک از جوامع قابل چشم پوشی نیست همچنین در شرایط اقتصادی ضعیف حضور و تاثیر اینگونه سازمان ها مانند جمعیت امام علی قابل انکار نیست و تضعیف و مانع تراشی برای آن ها تنها منجر به نا امیدی و سرخوردگی افراد در اجتماع میشود. جامعه ای همچون جامعه ی ما که در آن روابط و رخداد ها از اصل خودی – غیر خودی تاثیر میگیرند نمیتوان از افراد انتظار داشت که تبدیل به نیروهای جامعه ی مدنی شوند؛ همان اندک افرادی هم که سراغ آن میروند و برای رفع فقر و محرومیت میکوشند با چنین برخوردهایی انگیزه های خود برای ادامه ی فعالیت و ورود به این حوزه را از دست میدهند .

برخلاف آنچه تصور میشود که ناامیدی مساله ی فردی است باید اشاره کرد که یک معضل اجتماعی است و در ابتدا ممکن است “معضل” به چشم نیاید اما پیامدها و اسیب های آن چشمگیر است. کودکان کار بسیاری که هر روزه در تمام نقاط شهر نظاره گرشان هستیم در صورت نبود حمایت سازمانی که آنها را مورد هدف قرار دهد چگونه خواهد بود ؟ آیا میتوان به آنها گفت که با وجود عدم تغییر شرایط موجود به آینده امیدوار باشند؟ آیا میتوان امید را برای آنها معنا کرد و جوانه اش را در وجودشان کاشت؟ ناامیدی یک کنش نیست که بتوان با قانون گذاری آن را کنترل کرد باید به ریشه های آن توجه کرد و برای قطع آن تلاش کرد . در نتیجه حضور سازمان های مردم نهاد که برخواسته از یک مسئولیت اجتماعی است میتواند برای بهتر شدن وضعیت موجود موثر باشد.

از طرفی برای پیشرفت و توسعه ی جامعه نیاز به تلاش های بسیاری است اما نقش امید در این میان پررنگ است امیدی که با کاهش اسیب های اجتماعی ، کاهش فساد و رانت ، کاهش فقر و … شکل میگیرد یعنی اهداف و برنامه هایی که در صورت فعالیت مستمر و مستقل جامعه ی مدنی کاستی های دیگر ارگان ها پوشش داده میشود.

توصیه های بسیاری برای توسعه ی جوامع وجود دارد اما کلیشه ی آینده سازی کودکان را نباید فراموش کرد دولت ها و حکومت ها باید سیاست ها و تصمیماتی اتخاذ کنند که آینده ای بهتر در انتظار کودکان باشد نه تصمیماتی که کورسوی امید آنان را از بین ببرد.