به مناسبت ۲۵ تیر؛ روز بهزیستی و تامین اجتماعی

در روزهای گذشته با دو خبر در مورد زنان سرپرست خانوار و میزان سبد معاش روبه‌رو شدیم:

۱- در سال ۹۷ دوازده درصد به تعداد زنان سرپرست خانوار افزوده شد./تسنیم

۲- عبور سبد معاش از مرز شش میلیون و ۹۰۰ هزار تومان؛ در حالی که حداقل دستمزد کارگری دو میلیون تومان است و با سبد معاش فاصله‌ی حدودا پنج میلیونی دارد./ایلنا

امروز روز بهزیستی و تامین اجتماعی است. بهزیستی به معنای زندگی مناسب‌تر و بهتر و تامین اجتماعی به معنای تامین حداقل‌های بهداشتی، رفاهی و غذایی برای عامه‌ی اجتماع مردم.

تنها مرور اخبار در ماه‌های گذشته به روشنی نشان می‌دهد در حالی که فشار اقتصادی بر دهک‌های پایین جامعه روز به روز در حال افزایش است و این مساله به تشدید فقر، تبدیل بیشتر طبقه‌ی متوسط به طبقه‌ی فقیر و کاهش استانداردهای بهداشتی و غذایی در جامعه‌ی ما می‌انجامد (در روزهای گذشته خبری گزارش شد که مردم ایران برای درمان بیماری‌های خود به خاطر صرفه‌جویی در هزینه‌ها کمتر به پزشک مراجعه می‌کنند.) هم‌زمان شاهد اوج گرفتن مباحث و مجادلات بین جناح‌های مختلف سیاسی نیز هستیم؛ یعنی هم‌زمان که کشور ما در یک وضعیت بسیار خاص اقتصادی قرار دارد و بسیاری از آن به عنوان وضعیت اقتصادی یک کشور در حال جنگ نام می‌برند و توده‌های مردم از هر سو تحت فشارهای مختلف قرار دارند، سیاستمداران ما به جای آن که به دنبال علاج برای حل مشکلات اقتصادی و اجتماعی باشند زمین بازی را از مسائل و معضلات اجتماعی که از دل آن فقر، کار کودک، افزایش زنان سرپرست خانوار، افزایش فشار بر کارگران و هزار و یک معضل و مصیبت منتج از فقر بیرون می‌زند تبدیل به زمین منازعات بی‌فایده‌ی سیاسی کرده‌اند تا هر کس در این شرایط نامساعد، اسب مراد خویش براند و آن اسب نیز راهش را از سر و دوش اقشار ضعیف جامعه باز کند.

هم‌زمان با این شرایط، شاهد اجرای طرحی برای جمع‌آوری کودکان کار نیز هستیم؛ یعنی به جای حل مساله‌ی کار کودک به صورت اصولی، مسئولین به دنبال پاک کردن صورت مساله هستند. در اینجا به جای اینکه فکری برای بِه زیستن کودکان دردمند و تامین نیازهای اجتماعی ایشان شود در یک طرح که از پیش می‌شد شکست آن را پیش‌بینی نمود دستگیری کودکان کار در دستور کار قرار گرفت.

وقتی همه‌ی این مسائل را کنار هم می‌گذاریم به یک نقطه‌ی واحد می‌رسیم که اساسا مسئولین ما فاقد هر نوع ایده و فکر برای حل مسائل اجتماعی هستند و نه تنها معضلی را حل نمی‌کنند که بر طبل وخیم‌تر شدن شرایط اجتماعی می‌کوبند. در این شرایط شاید لازم باشد این مسئولین با توجه به شرایط امروز جامعه‌ی ایران، بیش از پیش دست خویش را برای هم‌فکری به سوی فعالان اجتماعی و کارشناسان زبده که در دوره‌های مختلف، جامعه از عملکرد آن‌ها منتفع شده دراز کنند، دست از خودرایی و حرکت‌های اجتماعی تهی از خرد و اندیشه بردارند و با یک اجماع همه جانبه در جهت تسهیل شرایط اجتماعی به نفع عامه مردم حرکت کنند. امری که لزوم آن در میان سیاستمداران هم به شدت احساس می‌شود.

• بیانیه شبکه یاری بر علیه طرح جمع آوری کودکان
• فقر، عامل خطر خیابانی شدن؛ نتایج یک تحقیق در جمعیت امام علی تبریز در مورد علل ورود کودکان به خیابان‌ها برای کار
• چه ارتباطی میان کاهش قیمت شیشه با افزایش کودک‌آزاری‌ها خواهد بود؟