بحث بر سر جان دانش‌‌آموزان است.

در روزهای گذشته،خبر فوت دو دانش‌آموز بر اثر واژگونی وانت سایپا،که از آن به عنوان سرویس رفت‌وآمد دانش‌آموزان به مدرسه استفاده می‌شد، بار دیگر سناریوی تکراری مرگ دانش‌آموزان را در سال تحصیلی جدید رقم زد. خبرهایی که از مرگ و زخمی شدن دانش‌آموزان در مسیرهای رفت‌وبرگشت به مدرسه در این ۴۵ روز از هیرمند و نیکشهر و سراوان در سیستان و بلوچستان هم به گوش رسید؛ اخبار تکراری هر ساله،اما قربانیان جدید که پدر و مادرانی را داغ‌دار فرزندانشان می‌کند و مسئولیت‌گریزی‌های متولیانی که هر بار یک بهانه را تکرار می‌کنند که «این سرویس را ما نگرفته بودیم.»؛ خون‌ها اما تازه است و دل هر دلسوزی را در این سرزمین، آتش می‌زند.

به دلایل این اتفاقات مرگ‌بار که نگاه می‌کنیم به چند دلیل مشخص برخورد می‌کنیم:

۱- عدم دسترسی به مدارس در مجاورت برخی مناطق، به‌خصوص روستاها،که دانش‌آموزان را مجبور می‌کند مسافت زیادی را تا نزدیک‌ترین مدرسه طی کنند.

۲- عدم استاندارد بودن جاده‌ها به خصوص در استان‌های محروم

۳- عدم نظارت بر وضعیت رفت‌وآمد دانش‌آموزان توسط مسئولین آموزش و پرورش

۴- استفاده از سیستم‌های گرمایشی ناامن (بخاری برقی) به خصوص در مناطق محروم (فوت دو دانش‌آموز دختر در زاهدان بر اثر آتش گرفتن چراغ نفتی)

در مورد دلیل اول، وزارت آموزش و پرورش و وزارت ارتباطات مورد خطاب هستند.راه‌حلی که در این زمینه می‌توان ارائه داد آموزش الکترونیکی(مجازی) در مناطقی است که دسترسی آنها به نزدیک‌ترین مدرسه مستلزم طی مسافت زیاد است.وزارت ارتباطات وظیفه دارد دسترسی به شبکه‌ی اینترنت را در دورافتاده‌ترین مناطق هم فراهم کند.بر روی این بستر،وزارت آموزش و پرورش می‌تواند برای این دانش‌آموزان بستر آموزش الکترونیکی را فراهم کند.آموزشی که نیازمند چابکی بیشتر در هر دو وزارت‌خانه و رفتن هر چه سریع‌تر به سمت روش‌های آموزشی نوین است.

در مورد دوم،وزارت راه و شهرسازی مورد خطاب است که باید زیرساخت‌های ارتباطی،به‌خصوص جاده‌ها،را مخصوصا در استان‌های محروم بهبود دهد؛وضعیتی که در بازدید اعضای جمعیت امام علی از این استان‌ها بسیار اسفبار مشاهده شده است.

در مورد دلیل سوم، وزارت آموزش و پرورش خود را مبرّا از معرفی این سرویس‌های ناامن می‌داند و می‌گوید «اینها ماشین‌هایی هستند که خود بچه‌ها و والدینشان تصمیم گرفته‌اند که بچه‌ها با آنها به مدرسه رفت‌وآمد کنند و مسئولیتی متوجه آموزش و پرورش نیست.»؛ این در حالی است که خود وزارت آموزش و پرورش سامانه‌ای برای سرویس حمل و نقل دانش‌آموزان راه انداخته است تا خانواده‌ها از طریق این سامانه اقدام کنند. حال که اتفاق ناگواری افتاده است وزارت آموزش و پرورش باید پاسخ دهد چرا از رفت‌و‌آمد این دانش‌آموزان با وانت و امثالهم جلوگیری نکرده است و سرویس‌های امن و مورد تایید را در اختیار این دانش‌آموزان قرار نداده؟ صرف اینکه مسئولین آموزش و پرورش بگویند سرویس را ما نگرفته‌ایم و خود را عاجز از مهیا کردن یک سرویس مناسب برای این دانش‌آموزان نشان دهند، پاسخگوی افکار عمومی و داغی که بر دل جامعه و پدران و مادران این کودکان نشسته است، نیست.

در مورد سیستم‌های گرمایشی ناامن نیز آمار قربانیان در سال‌های گذشته چشم‌گیر بوده است. در حالی‌که نظارت جدی آموزش و پرورش می‌توانست این تجهیزات ناامن و بخاری‌های برقی را از تمام مدارس ما برچیند اما همچنان با اهمال و کوتاهی مسئولین آموزش و پرورش در این مساله مواجه هستیم.نظارت جدی و سخت‌گیرانه و مشخص‌ کردن تنبیه‌های سازمانی مشخص و بسیار سخت‌گیرانه برای کسانی که در این حوزه کوتاهی می‌کنند می‌تواند راهی برای برچیدن این تجهیزات ناامن باشد که جان دانش‌آموزان را به صورت بالقوه تهدید می‌کند.