حاشیه‌نشینی و پیامدهای آن
به مناسبت روز جهانی اسکان بشر
امروز مصادف با روز جهانی اسکان بشر است. برنامه‌ی سازمان ملل متحد برای اسکان بهتر بشر، ترغیب دولت‌های ملی و محلی، طراحان شهری و جوامع است تا «مسکن برای همه» را در کانون توجه نگاه دارند.
در حال حاضر، زندگی بشری با دو مشکل اصلی روبه‌رو است. حدود یک چهارم از جمعیت جهان در مکان‌های اسکان غیررسمی هم‌چون زاغه، آلونک‌های حلبی و مقوایی، کپر و … زندگی می‌کنند که هرگونه امکانات بهداشتی، رفاهی و امنیتی برای آن‌ها وجود ندارد. تحقیقات میدانی حتی در حد یک گشت و گذار، به سادگی اثبات می‌کند که این محله‌ها مرکز انواع آسیب‌های اجتماعی است. فقر مطلق، فروش و مصرف مواد مخدر، فقر فرهنگی، فقر بهداشتی و شیوع بیماری های واگیردار، کودکان کار، ازدواج کودکان، جرائم و جنایات و … از جمله آسیب‌های اجتماعی است که به وضوح در این مناطق دیده می‌شود.
از طرفی گسترش سریع و بدون برنامه‌ریزی شهرهای کوچک و بزرگ به معنای افزایش تعداد مردم آسیب‌پذیر و فقیری است که در وضعیت پر مخاطره بدون دسترسی به خدمات اساسی مانند سرپناه مطمئن، آب، تاسیسات بهداشتی، برق و مراقبت سلامت زندگی می‌کنند. آنان غالبا از فرصت‌های شغلی دور مانده و نسبت به اخراج‌های اجباری و بی‌خانمانی آسیب‌پذیر هستند.
به طور خلاصه از عمده‌ی مشکلات امروزی بشر، حاشیه‌نشینی و گسترش آن به واسطه‌ی کسانی است که در معرض آسیب حاشیه‌نشینی قرار دارند. بهترین راه‌حل برای ایجاد فرآیند توسعه در مورد آسیب حاشیه‌نشینی، سامان‌دهی و بهسازی زیرساخت‌های شهری برای جلوگیری از گسترش آن و در کنار آن توانمندسازی اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی حاشیه‌نشین‌ها است.
توجه به امر آموزش، سرمایه‌گذاری به منظور ایجاد شغل، برنامه‌ریزی اجتماعی و فرهنگی کوتاه‌مدت، میان‌مدت و درازمدت برای توانمندسازی حاشیه‌نشین‌ها و پذیرفتن محلات حاشیه به عنوان بخشی از شهر از جمله اقداماتی است که برای مقابله با این معضل، مسئولین و سازمان‌های مردم‌نهاد باید بدان اهتمام ورزند.
دیدگاه خود را ثبت کنید
Want to join the discussion?Feel free to contribute!