نظام‌های غذایی سالم، برای جهانی عاری از گرسنگی

در سال ۲۰۰۰ و با شروع هزاره‌ی سوم میلادی، ۱۴۷ کشور جهان گرد هم آمدند و با این تصور، یا بهتر بگوییم با این توهم، که هزاره‌ی سوم پایان مصایب و مشکلات بشری و شروع پا گذاشتن در جهانی نوین و توام با رفاه و آسایش و پایان جنگ‌ها خواهد بود، اهداف توسعه‌ی هزاره را به تصویب رساندند. اولین آرمان یا هدف اصلی این سند از بین بردن فقر شدید و گرسنگی در سطح جهان تا سال ۲۰۱۵ بود. حال با گذشت چندین سال از این ضرب‌الاجل آنچه حتی بیش از گذشته خودنمایی می‌کند اینکه؛

در جهان، غذای کافی برای همه تولید می‌شود؛ اما از هر ۹ نفر یک نفر دچار گرسنگی مزمن است. ۶۰ درصد این تعداد را زنان به خود اختصاص می‌دهند. در نتیجه خانواده‌ها بیش از گذشته احساس ناامنی غذایی می‌کنند.

بروز جنگ‌ها و آوارگان حاصل از آن و سوتغذیه‌ی جنگ‌زده‌ها؛ به طوری که اکثر گرسنگان جهان و ۷۵ درصد از کودکان زیر ۵ ساله، در کشورهای متاثر از جنگ و درگیری زندگی می‌کنند. تنها در اثر جنگ یمن نزدیک به ۱۲۰ هزار کودک دچار سوتغذیه‌ی مزمن شدند.

فقر و گرسنگی شدید در نقاط مختلف جهان به خصوص کشورهای در حال توسعه؛ گرسنگی در جهان هرساله بیشتر از مالاریا، سل و ایدز کشته می‌دهد. متاسفانه بیش از ۲/۵ میلیون کودک در سال در اثر سوتغذیه جان خود را از دست می‌دهند.

عملکرد ما آینده‌ی ما است. نظام‌های غذایی سالم برای جهانی عاری از گرسنگی (شعار امسال فائو به مناسبت روز جهانی غذا)

هزینه‌های بسیار سوتغذیه برای اقتصاد جهانی، غافل از اینکه این میزان از فقر که گرسنگی و سوتغذیه از نتایج آن است، خود ناشی از اتخاذ سیاست‌های آزمندانه و سیری‌ناپذیر نظام‌های اقتصادی جهان و صاحبین سرمایه‌های کلان و منابع عظیم مالی می‌باشد، سازمان فائو (سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد) را بر آن داشته تا شعار امسال روز جهانی غذا را «عملکرد ما آینده‌ی ما است. نظام‌های غذایی سالم برای جهانی عاری از گرسنگی» قرار دهد. از جمله اقداماتی که لازمه‌ی تحقق این شعار می‌باشد، تشویق کاهش مصرف در کشورهای پُرمصرف، آگاهی‌بخشی در این خصوص و مطلع ساختن مردم از عواقب دورریز مواد غذایی و تولید زباله، منطبق کردن روش‌های کشاورزی و دامپروری با اصول حفظ محیط زیست و اصلاح روش‌های تولید و میزان آن، اصلاح نظام‌های اقتصادی مولد فقر و تغییر سیاست‎های دولت‌ها که موجب فقیرتر شدن جوامع و رشد و گسترش حاشیه‌نشینی و سکونت‌گاه‎های فقیر‌نشین شده، اتخاذ سیاست‌های حمایتی از سوی دولت‌ها جهت ایجاد امنیت غذایی در بین مردم، کاهش فقر و تامین غذای اضطراری برای خانواده‌هایی که دچار سوتغذیه گردیده‌اند، حمایت غذایی از زنان و کودکان و… است.