آیین کعبه کریمان

کودکان محروم و بی‌سرپرست و معلول همواره چشم امیدشان به دست‌های بخشنده بوده است. آنان آرزوهای کوچکی را در دل‌های بزرگشان دارند که برای برآورده ساختن آن‌ها و نشاندن لبخندی بر لبان کوچک آنان نیازی به انجام کارهای بزرگ نیست. بسیاری از این کودکان آرزوهای بسیار کوچکی دارند که با کمترین امکانات می‌شود آن را برآورده ساخت.

جمعیت مستقل امداد دانشجویی – مردمی امام علی (ع) همواره سعی کرده است تا بین مناسبت‌ها و آیین‌های مذهبی و مشکلات موجود در جامعه رابطه‌ای روشن برقرار سازد و آیین‌های مذهبی را از شکل نمادین به شکلی که کارکرد اجتماعی مثبت در جامعه داشته باشد، درآورد. به همین دلیل در روزهای اعتکاف (۱۳ تا ۱۵ ماه رجب) همزمان با عید میلاد پیشوای نخست شیعیان، امام علی (ع)، آرزوهای کودکان محروم، بی‌سرپرست، معلول و کودکان کار و خیابان در سراسر کشور را که از بیمارستان‌ها و مراکز نگه‌داری کودکان معلول و بی‌سرپرست و خانواده‌های محروم و نیازمند جمع‌آوری‌شده است به دست معتکفین و خیرین می‌رساند و بدین شکل به عبادتی فردی سمت‌وسوی عبادتی جمعی و اجتماعی می‌بخشد. آیین کعبه کریمان از سال ۱۳۸۷ توسط جمعیت امام علی (ع) در حال برگزاری می‌باشد.

اهداف کلی طرح

در طرح کعبه کریمان، چند سلسله هدف به‌طور موازی دنبال می‌گردد.

اهداف اولیه معطوف به کودکان و خواسته‌های ایشان

• ایجاد فضایی برای امیدبخشی به کودکانی که به نحوی به دلیل فقر، بی‌مهری یا بیماری امید خود را به زندگی و برآورده شدن آرزوهایشان ازدست‌داده‌اند و دادن انگیزه و امید به ایشان
• ارزش دادن به رؤیاها و آرزوهای کودکان دردمند.
• انتقال حس محبت و مهر از سمت جامعه به دردمندان که محوریت آن را کودکان تشکیل می‌دهد.
• پر رنگ کردن نقش کودکان در خانواده با برآورده ساختن آرزوهایی که کلیت جامعه را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

اهداف معطوف به جامعه

• کسب دانش اجتماعی و جامعه‌شناختی از تحلیل محتوای آرزوهای کودکان و طبقه‌بندی آن‌ها
• پررنگ سازی نقش و اهمیت کودکان و خواسته‌های آن‌ها در جامعه
• توجه دادن اقشار مرفه جامعه به‌ویژه افراد متدین که در مراسم اعتکاف حاضر می‌شوند به مطالبات و آرزوهای کوچک و دست‌یافتنی کودکان محروم و دردمند که نشان از شکاف طبقاتی در جامعه دارد.
• ایجاد روحیه مشارکت در جامعه برای برآورده سازی آرزوهای کودکان

هدف دینی و آیینی

• افزودن روح عملی به عبادت ایام اعتکاف و سوق دادن معتکفین به‌سوی عبادت‌هایی که در آن جامعه و افراد در رنج مانده آن مغفول نمانند.