پس سهم کودکان چه می‌شود؟

این روزها اخبار مربوط به ورود زنان به ورزشگاه‌ها و اجازه‌ی تماشای مسابقات فوتبال در استادیوم‌ها برای ایشان، حسابی در رسانه‌های مختلف به چشم می‌خورد و از زوایای مختلف مورد توجه رسانه‌ها و مردم قرار می‌گیرد.

در این اثنا، امروز فیلمی از یک بازی فوتبال در هلند در خبرگزاری‌ها مشاهده شد که در آن از کودکان مبتلا به سرطان برای تماشای این بازی دعوت به عمل آمد و آن‌ها را در طبقه‌ی پایین ورزشگاه جای دادند. پس از آن، در یک زمان مشخص از بازی، تماشاگران از طبقه‌ی بالای ورزشگاه، باران عروسک را بر سر این کودکان سرازیر کردند و لحظاتی ناب و فراموش‌نشدنی را برای این کودکان خلق نمودند. لحظاتی که هر انسانی با مشاهده‌ی آن لذت می‌برد و کارکرد اجتماعی ورزش را در توجه به کودکان به خوبی و به زیبایی به نمایش می‌گذارد. [مشاهده ویدیو مربوطه در کانال تلگرام]

نکته‌ای که در این فیلم نهفته است ادای حق این کودکان از یک مکان عمومی مانند ورزشگاه فوتبال است؛ یعنی هم‌زمان که همه‌ی اقشار از حق خود برای داشتن هیجان و تماشای یک بازی فوتبال لذت می‌برند، حق کودکان بیمار نیز در این جا لحاظ می‌شود و دقایق کوتاهی را صرف ادای این حق می‌کنند.

آن چه در کشور ما نیاز می‌باشد این است که ما هم سهم کودکان را از ورزشگاه‌ها، سینماها، خیابان‌ها، مراکز خرید و … لحاظ کنیم. در کشورهای پیشرفته و توسعه‌یافته، آن حق که بر همه‌ی حقوق مقدم است حق کودکان است. برای داشتن جامعه‌ای سالم و پیشرو در آینده برای کشور خود، ما هم ناگزیریم در سیاست‌گذاری‌های خویش، پیش از هر چیز، حق کودکان را در ابتدا به جا آوریم و سپس به بزرگسالان (اعم از زن یا مرد) بپردازیم.

البته امیدواریم مشاهده‌ی این قبیل حرکات فرهنگی در کشورهای دیگر، تنها منجر به تقلید صورت ظاهری آن در کشور ما نشود و با دیدی عمیق‌تر به این تجربیات، زمینه را برای فرهنگ‌سازی گسترده‌تر با ریشه‌های فکری صحیح، پایدار و ادامه‌دار برای رعایت هر چه بیشتر حقوق کودکان و اختصاص مکان‌ها و زمان‌های مختلف در اجتماعات و مکان‌های عمومی به نفع کودکان فراهم کنیم؛ که کودکان عموما رسانه‌ای ندارند تا به وضوح از حق خویش دفاع کنند و این وظیفه‌ی هر یک از ماست که حقوق ایشان را در هر زمان و مکان مطالبه کنیم؛ برای داشتن آینده‌ای بهتر برای سرزمین خویش.