محرومیت از تحصیل؛ به شکلی دیگر!

«مصایب تحصیل برای کودکان مناطق محروم در کلاس‌های مجازی»

مادربزرگ می‌گفت: «هر شب کیف مدرسه‌اش را بالای سرش می‌گذارد و می‌خوابد.» می‌ترسید اسم نوه‌اش را در مدرسه ننویسند.
نوه شناسنامه نداشت و اوراق هویت که نباشد، تحصیل حق همه کودکان است، فقط به یک شعار قشنگ تبدیل می‌شود. بعد از تمام نامه‌‌نگاری‌ها و پی‌گیری‌ها، بالاخره ثبت‌نام شد و همان سال اول شاگرد اول کلاس شد.

امسال با شیوع بیماری کرونا و مجازی شدن آموزش، باز هم کودک ماجرای ما از حق تحصیلش جا ماند. کلاس‌ها مجازی شدند و او ابزار شرکت در آن‌ها را نداشت. اتفاقی که در صورت اجرایی شدن قوانین نباید می‌افتاد.
مطابق اصل ۳۰ قانون اساسی «دولت موظف است وسایل آموزش‌وپرورش رایگان را برای همه‌ی ملت تا پایان دوره‌ی متوسطه فراهم آورد.» امروز به دلیل آموزش مجازی مدارس، یکی از وسایل تحصیل، گوشی‌های هوشمند است که در دستری همگان قرار ندارد.

سال ۱۳۹۶ دولت در ماده ۶۹ قانون برنامه‌ی ششم توسعه، وزارت اطلاعات و فناوری ارتباطات را موظف کرد که با همکاری وزارت آموزش‌وپرورش تا پایان سال دوم اجرای قانون (سال ۱۳۹۸)، امکان دست‌رسی الکترونیک به کتب درسی و در کل، هوشمندسازی مدارس را به صورت رایگان برای کلیه‌ی دانش‌آموزان حاشیه‌ی شهرهای بزرگ فراهم نماید.
اما با شیوع این ویروس، شاهد هستیم که این زیرساخت‌ها در حاشیه‌ی شهرهای بزرگ و مناطق محروم وجود ندارد و اصل ۳۰ قانون اساسی هم بادیدن نوشتهز به اصلی غیرقابل‌اجرا تبدیل شده است.