بخش سلامت و درمان جمعیت امام علی

چهل و سومین نشست شورای حقوق بشر سازمان متحد از ماه فوریه در شهر ژنو آغاز شد. برنامه‌های این نشست به علت گسترش ویروس کرونا در جهان، در تاریخ ۱۳ مارچ به صورت ناتمام باقی ماند.

جمعیت امام علی به عنوان یکی از سازمان‌های مردم‌نهاد، که دارای مقام مشورتی عام از سازمان ملل است، نیز بیانیه‌ی کتبی و شفاهی خود با عنوان «نحوه‌ی ارتقای مشارکت مدنی در ایران» در نشست‌‌ مناظره‌ی عمومی در آیتم چهار ارایه کرد که محتوا آن در ادامه این پست آمده است.

جلسات مربوط به «مرور دوره‌ای جهانی (UPR)» مناظره عمومی (General Debate) و در ادامه آیتم‌های ۵ و ۶ و ۸ که در آن بیانیه‌های جمعیت در حوزه‌های ازدواج کودک، خشونت خانگی و اعتیاد، و کودکان معارض با قانون ثبت شده بود به دلیل شیوع ویروس کرونا لغو گردید.

 عکس از حضور نماینده‌ی جمعیت امام علی در نشست حقوق بشر سازمان ملل

نحوه‌ی ارتقای مشارکت مدنی در ایران

گرچه سازمان‌های مردم نهاد در دنیای امروز به عنوان یکی از مهم‌ترین نقش‌آفزینان شناخته شده‌اند، این نقش‌آفرینی و میزان اثرگذاری در کشورهای مختلف، متفاوت است. یکی از مهم‌ترین موانع مشارکت اجتماعی در برخی کشورها نظام آموزشی است.

نظام آموزشی فردگرا یک مانع بر سر راه فرهنگ کار گروهی است. نظام آموزشی فردی، نظامی است مبتنی بر فردگرایی. نظامی که در آن به فردی “موفق” اطلاق می‌شود که نمرات بالاتر کسب کند و در آزمون‌های ورودی به دانشگاه‌ها بتواند در دروس مختلف نمرات بهتری کسب کند. در هیچ جایی از ارزش‌گذاری در این سیستم آموزشی، ارزشی برای یک فعالیت جمعی و گروهی به طور رسمی در نظر گرفته نشده است و رقابت میان افراد برای کسب موقعیت‌های بهتر به طرزی شدید برقرار است. در این سیستم، افراد به طور کاملا سیستماتیک در مسیری قرار می‌گیرند که برای قبولی در رشته‌ی دانشگاهی بهتر، آینده‌ی بهتر و امکانات بهتر در آینده‌ی زندگی خود باید هر چه بیش‌تر به خود بپردازند؛ وگرنه از این قافله‌ی بزرگ فردگرایان که به شدت به دنبال موفقیت‌های فردی خود هستند جا می‌مانند و برچسب فرد “ناموفق” خواهند گرفت.

محصولات این نظام آموزشی، پس از گذراندن دوره‌ی مدرسه و دانشگاه وارد جامعه می‌شوند و فعالان اجتماعی با انبوهی از افراد مواجه اند که در سالیان متمادی مشارکت اجتماعی را نیاموخته و آن را تمرین نکرده‌اند و این یعنی سازمان‌های مردم نهاد در شرایط عادی برای جذب و جلب توجه افراد به سوی خود با مشکل بزرگ نظام آموزشی فردگرا مواجه هستند که روز به روز هم قوی‌تر می‌شود و در مقابل هر گونه تغییری نیز به شدت مقاوم است و آن را پس می زند.

نابه‌سامانی‌های اقتصادی نیز بر کاهش مشارکت تاثیر دارند. افراد در شرایط بد اقتصادی اولویت زمانی خود را به درآمدزایی اختصاص خواهند داد. بنابراین یکی دیگر از موانع مهم مشارکت پذیری حاکم بودن شرایط خاص بر جامعه است. فشارهای خارجی مانند تحریم و تهدید قدرت خارجی،حس ناامیدی و سرخوردگی را افزایش می‌دهند و باعث بسته شدن فضا در درون جوامع می گردد و احساس عدم امنیت فردی در این شرایط نیز،بر این محدودیت‌ها دامن می‌زند. فشارهای اقتصادی و شرایط نامطلوب تامین غذا و دارو بر عدم تمایل به مشارکت می‌افزاید. این شرایط در کنار فشارهای امنیتی برای فعالیت‌های جمعی باعث می‌شود که گروه‌های متشکل مردم کم کم بی‌شکل و توده‌وار شوند و این مساله می‌تواند بر عدم واکنش مناسب مردم در بحران‌ها بینجامد. ادامه حیات حداقلی سازمان‌های مردم نهاد، مکانیزم‌های اعتراض در جامعه را از سیستم‌های مدنی به اشکال خشونت‌بار و هرج و مرج سوق می‌دهد و این فضا نیز، بهانه‌های لازم برای سرکوب بیش‌تر و خشونت سیستماتیک را فراهم می‌سازد و بهبود گام به گام جای خود را به ویرانگری می‌دهد. در فضای این‌چنینی نه تنها اهدافی مانند تقویت آموزش، کاهش فقر، کاهش کار کودک، کمک به عدالت جنسیتی و… محقق نخواهد شد، بلکه جامعه در مسیر معکوس توسعه با شتاب راه خواهد پیمود.

——————————————————————————

How to Promote Civil Engagement in Iran

Although in today’s world NGOs have been recognized as important actors playing great roles in the societies, their role, and effectiveness in social participation in different countries vary significantly. One of the most important barriers to social participation is the education system.
The individualistic education system is an obstacle to the culture of teamwork as it is based on individualism. A system that refers to a successful individual as someone who scores higher and better. Collective activities are not appreciated in this evaluation and competition among individuals for obtaining better positions is fiercely encouraged.
In this system, people are trying systematically to get into better universities, which will lead to having a better future and better opportunities in their lives, leading them to this big individualist trap. They are desperately seeking their own success, otherwise, they will be labelled as “unsuccessful”.
As a result of this education system, the society will be faced with people who have not learned and practiced social participation for many years, which means NGOs would have difficulties to attract their attention. The individualistic education system is getting stronger every day and it is strongly resistant to any reforms.
Economic chaos also has an impact on reducing participation. The first priority of people in bad economic situations is to survive, therefor another important barrier to participation is the dominance of difficult economic conditions in the society. External pressures, such as sanctions and threats of external powers, increase the sense of hopelessness and frustration that lead to more pressure. Also the feeling of personal insecurity under these conditions reinforces these restrictions.
Continued minimalist existence of NGOs, changes the mechanisms of protest in society from civil protests into violent and chaotic forms, providing space for more repression and systematic violence. In such an environment not only goals such as enhancing education, reducing poverty, reducing child labor and promoting gender equality could not be achieved, but also the society would move fast in a reverse direction.